Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko się zdarza, żeby czytając kryminał popłakać się ze śmiechu. A tu zdecydowanie tak się zadziało. Tekst " Nie mo­żesz myć uszu kom­po­tem, bo ci pest­ki zo­sta­ją i nie do­sły­szysz" wywołał we mnie takie parsknięcie, że obudził psa sąsiadów po drugiej stronie drogi. Totalnie zakochałam się w poczuciu humoru Pani Pauliny. Jako że to kryminał, to musi być i zbrodnia. I to nie byle jaka, bo wygląda jak powtórka seryjnego sprzed 13 lat. Bardzo fajnie poprowadzona sprawa, chociaż troszkę przewidywalna. Jednak nie zgadłam kto jest mordercą więc duży plus. No i kwestia religijna (?) motywów zabójstw też nadaje klimatu. Wątek z samego początku książki bardzo mnie poruszył. Mianowicie - randki z internetu. Ja muszę przyznać, że parę lat temu umówiłam się z chłopakiem, którego poznałam przez internet, a o którym wiedziałam tylko jak ma na imię. Fakt, że spotkaliśmy się w środku dnia i w miejscu publicznym, ale po randce pozwoliłam mu się odwieźć do domu. Gdy potem o tym myślałam, to zdałam sobie sprawę z tego ile dziewczyn z takich randek może nie wrócić przez taką głupotę... Taka mała dygresja. Poza kryminałem mamy tu jednak jeszcze coś na kształt romansu. Trójkąt Ania, Artur i Szczepan to naprawdę gorące iskrzenia. I szczerze mówiąc nie wiem komu mam bardziej kibicować 🤭. Obydwaj panowie zdobyli moje serce (chociaż to dupki, którzy chcą tylko jednego 😂).